ေလွ်ာက္ေသာလမ္းကေလး မေပ်ာက္ေစခ်င္

ဦးဇင္းဖတ္ဖူးေသာ ရူပေဘဒ ဘာသာရပ္တစ္ခုမွာလားရာဘက္ပါေသာ ေရြ ့လ်ားမွ ု ့မွန္သမွ် အေရႊ ့(သုိ ့မဟုတ္ )အလုပ္လုိ ့ေခၚတယ္ လုိ ့ဆုိပါတယ္။ဦးတည္ဘက္ လားရာရွိမွသာလွ်င္ ေရႊ ့လ်ားမွ ုအထေျမာက္၍အလုပ္ျဖစ္ပါသည္ဟုဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ဦးတည္ခ်က္လမ္းေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းရွိရမည္ျဖစ္ပါသည္ ။ဘုရားအဆူဆူတုိ ့လုိက္ခဲ့ေသာ လမ္းသည္ တစ္လမ္းတည္းသာ ျဖစ္ပါသည္ ။ထုိလမ္းသုိ ့လုိက္မွသာလွ်င္ မုခ်အမွန္ ခ်မ္းသာခံစားရမည္ျဖစ္၍ မလုိက္သူမွာ သံသရာဝဲၾသဃထဲတြင္ တဝဲလည္လည္ေနရစ္လိမ္ဦးမည္ ။

ပြင့္ေတာ္မူျပီးေသာ ဘုရားအဆူဆူတုိ ့၏လမ္းမွာ တစ္ခုတည္းေလွ်ာက္လမ္းခဲ့ေသာလမ္းမွာ ေဘးအစြန္းႏွစ္ပါးကင္း၏ ။တင္းလြန္းေသာလမ္းလည္းမဟုတ္ေလ်ာ့လြန္းေသာလမ္းလည္းမဟုတ္ ၊မေလ်ာ့မတင္းေစာင္းၾကဳိးညွင္္္းကဲ့သုိ ့အလယ္အလတ္မတင္းလြန္း မေလ်ာ့လြန္းေသာ မစၨ်ိမပဋိပဒါလမ္းျဖစ္ပါသည္ ။နိဗၺာန္အမွန္ဆုိက္ေရာက္ရာ သိ ပါယ္ ဆုိက္ ပြား အရ ဒုကၡကုိ သိျခင္းသမုဒယကုိပယ္ျခင္း နိေရာဓကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း မဂၢသစၥာကုိပြားမ်ားရန္ပင္ျဖစ္ပါသည္ ။တနည္း

သစၥာေလးပါးတရားကုိသိ၍ က်င့္ယူျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္ ။ထုိသစၥာေလးပါကုိသိ၍ဒုကၡအေပါင္းမွလြတ္ေျမာက္ရာ မဂၢင္ရွစ္ပါးလမ္းေၾကာင္းျဖင့္တည့္မတ္ေျဖာင့္မွန္စြာ သြားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္ ။

သစၥာေလးပါးကုိ သိရာ၌ 

ဒုကၡသစၥာ--ဆင္းရဲျခင္းအမွန္တရားသိျခင္း (ျဖစ္ဒုကၡ ပ်က္ဒုကၡကုိပုိင္းျခား၍ သိအပ္ေသာအရာ)

သမုဒယသစၥာ--ဆင္းရဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းအမွန္တရား ကုိသိျခင္း(တဏွာ ေလာဘကုိပယ္သတ္ရမည္ကုိ သိပ္သည္အရာ)

နိေရာဓသစၥာ--ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာနိဗၺာန္ကုိ သိျခင္း(မ်က္ေမွာက္ျပဳရမည္တရား)

မဂၢသစၥာ--ဒုကၡခပ္သိမ္းခ်ဳပ္ျငိမ္းျခင္းေၾကာင္းသမုဒယကုိပယ္ေၾကာင္းအက်င့္အမွန္တရား(မဂၢင္ရွစ္ပါး)

ဒုကၡခပ္သိမ္းခ်ဳပ္ျငိမ္းလြတ္ေျမာက္ရာလမ္း(ပြားမ်ားရမည္တရား)စသည္တုိ ့ကုိသိမွတ္က်င့္ၾကံရမည္ျဖစ္သည္ ။ထုိသုိ ့သိျပီး   ....သမၼာဒိဌိ ...ေကာင္းေသာအယူ (အျမင္)

                      သမၼာသကၤပၸ..ေကာင္းေသာအၾကံ

                      သမၼာဝါယာမ..ေကာင္းစြာအားထုပ္ျခင္း

                      သမၼာသတိ..ေကာင္းစြာေအာက္ေမ့ျခင္း

                      သမၼာသမာဓိ..ေကာင္းစြာတည္ၾကည္ျခင္း

                      သမၼာဝါစာ..ေကာင္းစြာေျပာဆုိျခင္း

                      သမၼာကမၼႏၱ..ေကာင္းစြာျပဳလုပ္ျခင္း

                      သမၼအာဇီဝ..ေကာင္းစြာအသက္ေမြးျခင္းတုိ ့ကုုိ ပြားမ်ားအားထုပ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။

ဤလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္းျဖင့္ ဦးတည္၍ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ ေလွ်ာက္လွမ္းပါသည္ ။

ထုိတစ္ခုတည္းေသာလမ္းေၾကာင္းျဖင့္ ေရွးသူတုိ ့သြားသည္အတုိင္း သြားသူ မသြားသူ လုိက္သူမလုိက္သူတုိ ့ႏွင္ ပတ္သက္၍ ဂဏကေမာဂၢလာနပု႑ားက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ဤသုိ ့ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ။ အုိ ဗုဒၶအရွင္ဘုရား ေဂါတမ အရွင္၏ အဆုံးအမကုိ နာခံသူအားလုံးနိဗၺာန္ရၾကပါသလား၊အခ်ဳိ ့မရဘဲရွိၾကပါသလား လုိ ့ေလွ်ာက္ထားပါတယ္ ။

အခ်ဳိ ့ရ၏ အခ်ဳိ ့မရၾကပါ အသင္ပု႑ား ဟုေျဖေတာ္မူ၏ ။

ဒါျဖင့္ရင္အရွင္ဘုရားထပ္ေလွ်ာက္ထားပါဦးမည္ ။နိဗၺာန္ကလည္းအထင္ရွားရွိ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းလမ္းကလည္းရွိ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းနည္ယူလမ္းျပ အရွင္ေဂါတမကလည္းရွိ ပါလွ်က္ ဘာေၾကာင္...အခ်ဳိနိဗၺာန္ရ အခ်ဳိနိဗၺာန္မရၾကပါလဲ အရွင္ဘုရားဟု ထပ္မံေလွ်ာက္တင္လုိက္ပါတယ္ ။

ဒါဆုိရင္ေတာ့ ငါဘုရား သင္ပု႑ားကုိပဲ ျပန္ေမးရဦးမယ္ ။သင္ၾကဳိက္သလုိပဲေျဖၾကားၾကည္ပါ ဟု မိန္ ့ၾကားျပိး-အသင္ပု႑ား သင္ရာဇျဂဳိ္လ္ျပည္ကုိသြားတဲ့လမ္းကုိ သိသလား   သိပါတယ္ဘုရား  သိရင္ လူတစ္ေေယာက္က ရာဇျဂဳိလ္ျပည္ကုိသြားတဲ့ လမ္းကုိညြန္ျပေပးပါလုိ ့ေမးလာရင္ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ဘယ္သုိ ့သြားညြန္းျပျပီးေရာက္မည္ေနရာသင္ေျပာျပနုိင္လိမ္မည္ ၊တစ္ဦးကသင္ညြန္းၾကားရာမဟုတ္လမ္းလႊဲကုိလုိက္၍ ခရီးမေပါက္ေရာက္ဘဲ ေနာက္သုိ ့ျပန္လာရတယ္ ။

တစ္ဦးကေတာ့ သင္ညြန္သလုိ သြားလုိ ့ ဆုိက္ဆုိက္ျမဳိက္ျမဳိက္  လုိရာေရာက္တယ္ ။အဲဒီေတာ့  ရာဇျဂဳိျပည္သြားတဲ့လမ္းလည္း အထင္ရွားရွိ ညြန္ျပသူ သင္လည္းအထင္ရွားရွိလွ်က္ တစ္ေယာက္ကေရာက္ျပီး တစ္ေယာက္ကမေရာက္တာ ဘာေၾကာင့္လည္း အသင္ပု႑ား ဟုေမးလုိက္ပါတယ္ ။ပု႑ားက အဲ့ဒါေတာ့တပည့္ေတာ္ဘာတက္နုိင္မွာလဲ တပည့္ေတာ္က လမ္းညြန္သာလွ်င္ျဖစ္ပါတယ္ ဟုျပန္ေလွ်ာက္ထားလုိက္ေလသည္ ။

ေအးပု႑ား နိဗၺာန္လည္းရွိ နိဗၺာန္သုိ ့ေရာက္ရန္သြားရမည္ လမ္းလည္းရွိညြန္ၾကားသူ ငါဘုရားလည္းရွိပါလွ်က္ တစ္ခ်ဳိ ့ေရာက္ျပီး တစ္ခ်ဳိမေရာက္တာက ငါဘုရားလည္း ဘာတက္နုိင္မွလဲ ငါဘုရားက နည္းေပး ညြန္းၾကားသူျဖစ္ပါတယ္ လုိ ့ ေျဖေတာ္မူလုိက္ပါတယ္ ။ထုိ ေၾကာင့္ကိစၥတစ္ခုကုိလုပ္ေဆာင္ရာ၌ လုိရာျပီးေျမာက္ဖုိ ့ လမ္းျပသူရွိပါေသာ္လည္း ကုိယ္တုိင္မလုိက္နာ မလုပ္ေဆာင္ပါက လားရာဘက္မပါေသာ အေရႊ ့သေဘာကဲ့သုိ ့ အလုပ္ျဖစ္မည္မဟုတ္ပါ ။

လားရာဘက္ ဦးတည္ခ်က္ရွိရာသုိ ့ မွန္ကန္စြာ ေလြ ့လွ်ားမွသာ အလုပ္ျဖစ္မည္ ျဖစ္ပါသည္ ။ဤတရားေတာ္  အေမးအေျဖက လွစ္ဟေဖာ္ထုပ္လုိက္ေပျပီ ။ဦးဇင္းတုိ ့လူသားမ်ားသည္ ေလာကီေလာကုတ္ႏွစ္ျဖာအလုပ္၌  ဦးတည္ခ်က္လားရာ မွန္ကန္ဖုိ ့ ညြန္ၾကားသူ လမ္းညြန္ခ်က္အတုိင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မိမိရရ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမည္ ဆုိပါလွ်င္ လားရာဖက္မေပ်ာက္သျဖင့္ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းကုိ အမွန္ပင္ ေရာက္ၾကပါလိမ္မည္ ။ထုိအခါလုိရာ ျပီးေျမာက္၍  ခရီးေပါက္ပါလိမ္မည္ ၊လားရာဘက္မမ်ားေစေရး မမဲ့ေစေရး အတြက္ေလွ်ာက္ေသာလမ္းကေလး စမ္းလးတဝါးဝါး မျဖစ္ေစရန္ မေပ်ာက္ပ်က္ေစရန္ ညြန္းဆုိလုိက္ရပါသည္ ။                    

                                       ဘာဘဲလုပ္လုပ္

                                       ဘာပဲေျပာေျပာ

                                      ဘာဘဲၾကံၾကံ

                                      ေလွ်ာက္ေသာလမ္းကေလး 

                                      မေပ်ာက္ေစခ်င္

                                     ဦးတည္ခ်က္မွန္ လားရာမွန္၍

                                    လွမ္းအားသာရန္

                                    သတိေရွ ့ထားေရႊ ့လ်ားသြားရန္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

                                                                    ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲၾကပါေစ ေရႊျဖဴးေလး

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္တရားထက္ ...?

ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ ့သည္ ဘုရားအျဖစ္သုိ ့ေရာက္ေအာင္  ေလးအသေခ်ၤ ႏွင့္တစ္ကမၻာတစ္သိန္း ၊ရွစ္အသေခ်ၤ ႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္း ဆယ္ေျခာက့္သေခ်ၤ ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလပတ္လုံး ပါရမီတုိ ့ကုိ ျဖည့္ေတာ္မူခဲ့ရ၏ ။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူမည့္ ေနာက္ဆုံးဘဝထိတုိင္ေအာင္ စၾကၤာဝေတးမင္း

စည္းစိမ္းကုိ ပင္ လ်စ္လ်ဳရႉ၍ မ်ားစြားေသာ သားမယားေမာင္းမမိႆံေခြ်ရံသင္းပင္ စည္းစိမ္းဥစၥာတုိ ့ကုိစြန္လြတ္ ၍ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့၏ ။ဒုကၠရ စရိယာက်င့္ရ၏ ။ျပီးမွ မစၨ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္ျဖင့္ 

ကုိယ္တုိင္မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳေတာ္မူရေပသည္ ။ ထုိသုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳျပီးသည္နွင့္ တစ္ဆက္တည္း သဗၺညဳတညဏ္အစရွိေသာ ညဏ္ေတာ္မ်ားကုိရ ၍ သဗၺညဳတဘုရားအျဖစ္သုိ ့ေရာက္ေတာ္မူေလသည္ ။

ဗုဒၶသည္ ဇနက မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္သည္ ဇည

ဗုဒၶ၏ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္သသည္ မိမိကုိယ္တုိင္၏ဝီရိယ ညဏ္စြမ္းေၾကာင့္ရ၏ ။ဗုဒၶသည္ဇနက ျဖစ္ေစသူ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္သည္ ဇညျဖစ္ေစအပ္ေသာအရာဟု ပရိယယယ္အားျဖင့္ သုံးႏွ ုန္းေျပာဆုိခြင့္ရွိ၏ ။တနည္းအားျဖင့္လည္း ဗုဒၶသည္ ပဓာနပုဂၢဳိလ္ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္သည္ အပဓာနအပုိင္းဟု ဆုိနုိင္၏ ။

ဗုဒၶသည္ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ထက္ ျမတ္သည္ 

ထုိေၾကာင့္ ဇနက ပဓာနပုိင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္  ဇည၊ အပဓာနပုိင္ပစၥည္းျဖစ္ေသာ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ျမတ္သည္ ပရိယာယ္အားျဖင့္ဆုိခြင့္ရွိပါသည္ ။

မဂၢါန႒ဂႋေကာ ေသေ႒ာ၊ သစၥာနံ စတုေရာ ပဒါ။

၀ိရာေဂါ ေသေ႒ာ ဓမၼာနံ၊ ဒြိပဒါနဥၥ စကၡဳမာ။ (ဓမၼပဒ၊ ပါ ၊ဂါထာ ၂၇၃)

ပကတိလမ္းခရီး၊၆၂ ပါးေသာ မိစၦာဒိဌိတည္းဟူေသာအပါယ္သံသရာခရီးလမ္းတုိ ့ထက္ အဂၤါ႐ွစ္ပါး႐ွိေသာ မဂ္လမ္းခရီးသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏၊ ဝစီသစၥာ သမုတိသစၥာ၊ပရမတၳသစၥာအားလုံးတုိ ့ထက္၊ အရိယသစၥာေလးပါးသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏၊ သခၤတအသခၤတသေဘာတရားအားလံုးတို႔တြင္ ရာဂကင္းရာ နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏၊ တရားအားလုံးတုိ ့ထက္၎၊သတၱဝါအားလုံးတုိ ့ထက္၎ အေျခႏွစ္ေခ်ာင္း႐ွိေသာ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔တြင္ မ်က္စိငါးပါး႐ွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။ဟုေဟာေတာ္မူေသာေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ထက္ျမတ္၏ဟူ၍ ဓမၼပဒ၊အဌကထာႏွင့္အဘိဓာန္ဋီကာ ဗုဒၶပရိယာအဖြင့္၌ ဆုိေတာ္မူသည္ ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားေတာ္ကုိပူေဇာ္၏
 ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားေတာ္ကုိ အျမဲမွီဝဲပြားမ်ားေသာ ဘာဝနာေသဝန၏အစြမ္းျဖင့္ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားေတာ္ကုိပူေဇာ္၏ ။တခါတစ္ရံ သုတၱန္ပါဠိေတာ္မ်ားကုိပင္ နာယူေတာ္မူ၏ ။ဖလသမာပတ္ နိေရာဓသမာပတ္တုိ ့ကုိ အျမဲ ဝင္စားေတာ္မူ၏ ။`ဤအရာ၌ တရားေတာ္ကုိ အေလးဂရုျပဳျခင္း အရုိေသျပဳျခင္းျမတ္နုိးေတာ္မူျခင္းတုိ ့ကုိပင္ ပူေဇာ္ျခင္းဟု ဆုိေပသည္ ။
ဝကၠလိရဟန္းအားဆုံးမရာ၌ ပင္-
ေယာ   ေခါ ဝကၠလိ ဓမၼံ ပႆတိ၊ ေသာမံ ပႆသိ။ စသည္...
တရားကုိျမင္ေသာသူသည္ ငါဘုရားကုိျမင္၏ ၊ဖူး၏ ၊ပူေဇာ္၏။အေလးျမတ္ျပဳ၏ ဟု ေဟာေတာ္မူ၏ ။ထုိျပင္မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ေတာ္တြင္ အရွင္အာနႏၵာအား ဤသုိေဟာေတာ္မူ၏ ။

ေယာေဝါ အာနႏၵ၊ မယာဓေမၼာစ ဝိနေယာစ။

ေဒသိေတာ ပညေတၱာ၊ေသာေဝါမမစၥေယနသတၳာ။

ခ်စ္သားအာနႏၵ ငါဘုရားရွင္သည္ သုတ္ အဘိဓမၼာတရားကုိလည္း ေဟာၾကားထားျပီးျပီ ။ဝိနည္းတရားကုိလည္း ပညတ္ထားျပီးျပီ ။ထုိသုတ္အဘိဓမၼာ ဝိနည္းတရားေတာ္သည္ ငါဘုရားပရိနဗၺာန္စံျပီးသည္ေနာက္  သင္တုိ ့၏ ဆရာ(ဘုရား)ျဖစ္ရစ္လိမ္မည္ ။ဤတြင္ ပရိယတ္တရားေတာ္းမ်ားကုိ မိမိကုိယ္စားအျဖစ္မိန္ ့ေတာ္မူပါသည္ ။၎ပဠိေတာ္စကားျမတ္တုိ ့ကုိ ေထာက္ရႉပါက ဘုရားရွင္သည္ မဂ္ဖုိလ္ နိဗၺာန္ တရားထက္ျမတ္သည္ ။မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္သည္ဘုရားထက္ျမတ္သည္ဟု မဆုိသာ ။ထပ္တူ ထားရမည့္ကဲ့သုိ ရွိေလသည္ ။ဤသုိ ့လွ်င္ျပဆုိခဲ့သည္နည္းအတုိင္း ပရိယာယ္အားျဖင့္ ျမတ္စြားဘုရားသည္ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ တရားထက္ျမတ္သည္ဟု ဆုိသင့္သည္ထင္ပါသည္။ (စာကုိးx မံုရႊာျမဳိ ့ အေရွ့လည္တီတုိက္ ပဓာနနာယကဆရာေတာ္ ဘုရား၏ မဟာသုတဒီပနီက်မ္း)

                                                     ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲၾကပါေစ
                                                                 ေရႊျဖဴးေလး

အာဒိတၱပရိယာယသုတ္ ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္

 ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဥ႐ုေဝလေတာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေတာ္မူသေရြ႕ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူၿပီး လွ်င္ ဂယာသီသအရပ္သို႔ အလံုးစံုေသာ ရေသ့ေဟာင္းခ်ည္းျဖစ္ကုန္ေသာ မ်ားစြာေသာ တစ္ေထာင္ေသာ ရဟန္းသံဃာ ႏွင့္အတူ ႂကြသြားေတာ္မူ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုဂယာရြာ၏အနီး ဂယာသီသအရပ္၌ တစ္ေထာင္ေသာ ရဟန္းသံဃာႏွင့္အတူ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ထိုသို႔ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို-

''ရဟန္းတို႔ အလံုးစံုေသာ တရားသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ရဟန္းတို႔ အဘယ္မည္ေသာ အလံုးစံုေသာ တရားသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္သနည္း၊ မ်က္စိသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ ေလာင္၏၊ အဆင္းတို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏၊ မ်က္စိအသိသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ ေလာင္၏၊ မ်က္စိအေတြ႕သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။

မ်က္စိအေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း မဆင္းရဲမခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၏။

အဘယ္ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္သနည္း၊ စြဲမက္မႈ 'ရာဂ' မီးျဖင့္ အမ်က္ထြက္မႈ 'ေဒါသ' မီးျဖင့္ ေတြေဝမႈ 'ေမာဟ' မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း အိုရျခင္း ေသရျခင္း ပူပန္ရျခင္း ငိုေႂကြးရျခင္း ဆင္းရဲရျခင္း ႏွလံုးမသာရျခင္း ျပင္းစြာပူေဆြးရျခင္းတို႔ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ ေလာင္၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။

နားသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ အသံတို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏။ စြဲမက္မႈ 'ရာဂ' မီးျဖင့္ အမ်က္ထြက္မႈ 'ေဒါသ' မီးျဖင့္ ေတြေဝမႈ 'ေမာဟ' မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း အိုရျခင္း ေသရျခင္း ပူပန္ရျခင္း ငိုေႂကြးရျခင္း ဆင္းရဲရျခင္း ႏွလံုးမသာရျခင္း ျပင္းစြာပူေဆြးရျခင္းတို႔ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ ေလာင္၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။ႏွာေခါင္းသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ အနံ႕တို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏။စြဲမက္မႈ 'ရာဂ' မီးျဖင့္ အမ်က္ထြက္မႈ 'ေဒါသ' မီးျဖင့္ ေတြေဝမႈ 'ေမာဟ' မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း အိုရျခင္း ေသရျခင္း ပူပန္ရျခင္း ငိုေႂကြးရျခင္း ဆင္းရဲရျခင္း ႏွလံုးမသာရျခင္း ျပင္းစြာပူေဆြးရျခင္းတို႔ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ ေလာင္၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။ လွ်ာသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ အရသာတို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏။စြဲမက္မႈ 'ရာဂ' မီးျဖင့္ အမ်က္ထြက္မႈ 'ေဒါသ' မီးျဖင့္ ေတြေဝမႈ 'ေမာဟ' မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း အိုရျခင္း ေသရျခင္း ပူပန္ရျခင္း ငိုေႂကြးရျခင္း ဆင္းရဲရျခင္း ႏွလံုးမသာရျခင္း ျပင္းစြာပူေဆြးရျခင္းတို႔ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ ေလာင္၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။ ကိုယ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။

ကိုယ္အေတြ႕တို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏။ စြဲမက္မႈ 'ရာဂ' မီးျဖင့္ အမ်က္ထြက္မႈ 'ေဒါသ' မီးျဖင့္ ေတြေဝမႈ 'ေမာဟ' မီးျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း အိုရျခင္း ေသရျခင္း ပူပန္ရျခင္း ငိုေႂကြးရျခင္း ဆင္းရဲရျခင္း ႏွလံုးမသာရျခင္း ျပင္းစြာပူေဆြးရျခင္းတို႔ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ ေလာင္၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။စိတ္သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ စိတ္၏ အာ႐ံုတို႔သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္ကုန္၏။ စိတ္အသိသည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ စိတ္အေတြ႕သည္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏။ စိတ္အေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း မဆင္းရဲမခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၏။ အဘယ္ျဖင့္ ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္သနည္း၊ စြဲမက္မႈ 'ရာဂ' မီးျဖင့္ အမ်က္ထြက္မႈ 'ေဒါသ' မီးျဖင့္ ေတြေဝမႈ 'ေမာဟ' မီးျဖင့္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း အိုရျခင္း ေသရျခင္း ပူပန္ရျခင္း ငိုေႂကြးရျခင္း ဆင္းရဲရျခင္း ႏွလံုးမသာရျခင္း ျပင္းစြာပူေဆြးရျခင္းတို႔ျဖင့္ ေျပာင္ ေျပာင္ေတာက္ေလာင္၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ႐ႈေသာ အၾကားအျမင္မ်ားေသာ ငါဘုရား၏ တပည့္သည္ မ်က္စိ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ အဆင္းတို႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ မ်က္စိအသိ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ မ်က္စိအေတြ႕၌လည္း ၿငီးေငြ ့၏။မ်က္စိအေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း မဆင္းရဲ မခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း ၿငီးေငြ႕၏။

နား၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ အသံတို႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။နားအေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း မဆင္းရဲ မခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း ၿငီးေငြ႕၏။

ႏွာေခါင္း၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ အနံ႕တို႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။။ႏွာေခါင္းအေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း မဆင္းရဲ မခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း ၿငီးေငြ႕၏။

လွ်ာ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ အရသာတို႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။။လွ်ာအေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း မဆင္းရဲ မခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း ၿငီးေငြ႕၏။

ကိုယ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ ကိုယ္အေတြ႕၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ကုိယ္္အေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း မဆင္းရဲ မခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း ၿငီးေငြ႕၏။

စိတ္၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ စိတ္၏ အာ႐ံုတို႔၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ စိတ္အသိ၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ စိတ္အေတြ႕၌လည္း ၿငီးေငြ႕၏။ စိတ္အေတြ႕ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း၊ မဆင္းရဲမခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈ၌လည္းေကာင္း ၿငီးေငြ႕၏၊ ၿငီးေငြ႕ေသာ သူသည္ (ၿငီးေငြ႕သည္ရွိေသာ္) မစဲြမက္၊ မစဲြမက္ျခင္းေၾကာင့္ ကိေလသာမွ လြတ္၏၊ ကိေလသာမွ လြတ္ၿပီးေသာ္ ကိေလသာမွ လြတ္ၿပီဟု အသိဉာဏ္ ျဖစ္၏၊ ပဋိသေႏၶေနမႈကုန္ၿပီ၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သံုးအပ္ၿပီ၊ မဂ္ကိစၥကို ျပဳအပ္ၿပီ၊ ဤမဂ္ကိစၥ အက်ဳိးငွါ တစ္ပါးေသာ ျပဳဖြယ္ မရွိေတာ့ၿပီဟု သိ၏။

ဤဂါထာမဖက္ သက္သက္ေသာ ေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္ရွိေသာ္ ထိုတစ္ေထာင္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ စိတ္တို႔သည္ (တစ္စံုတစ္ခုကိုမွ်) မစဲြလမ္းမူ၍ အာသေဝါတရားတို႔မွ လြတ္ၾကေလကုန္ သတည္း။

ေသျခင္းတရားက ...?

ဗုဒၶဘာသာတြင္ လက္ခံထားေသာ ေသျခင္း (၄)မ်ိဳး ရွိ၏။

(၁) အသက္တမ္းကုန္၍ ေသျခင္း။
(၂) ကံစြမ္းကုန္၍ ေသျခင္း။
(၃) အသက္တမ္း၊ ကံစြမ္း ႏွစ္ပါးကုန္၍ ေသျခင္း။
(၄) ဥပေစၧဒကကံျဖင့္ ေသျခင္း။

သတၱဝါတို႔မွာ ဤေသျခင္း ၄-မ်ိဳးအနက္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသၾကရ၏။

ထိုသို႔ ေသၾကေသာအခါ ေသခါနီး၌ ‘ကံ’၊ ‘ကမၼနိမိတ္’၊ ‘ဂတိနိမိတ္’ သံုးမ်ိဳးအနက္ တစ္ခုခု ေပၚ၏။

(၁)ကံ = ေနာက္ဘဝမွာ ပဋိသေႏၶအက်ိဳးေပးေတာ့မည့္ ေရွးတုန္းက ျပဳခဲ့ေသာ
(မေသမီ ယခုဘဝတြင္ ျပဳခဲ့ေသာ ကံမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏) ကုသိုလ္ကံ, အကုသိုလ္ကံ။
ဤကံသည္ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့ေသာ အာ႐ုံျဖစ္၍ မေနာဒြါရ၌ ထင္၏။

(၂)ကမၼနိမိတ္ = ကံျပဳစဥ္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာ အာ႐ုံေျခာက္ပါး။
(ဥပမာ – ေက်ာင္းေဆာက္ရာ၌ သကၤန္းအလႉ, ဆြမ္းအလႉ စသည္)တို႔ထင္ေပၚတတ္၏။
အာ႐ုံေျခာက္ပါးလံုး၌ ျဖစ္၍ ထိုက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဒြါရေျခာက္ပါး၌ ထင္၏။


(၃)ဂတိနိမိတ္ = အနာဂတ္ေရာက္ရမယ့္ဘဝ ေတြ႕ၾကံရလတံ့ေသာ အာ႐ုံ။
(ဥပမာ – အမိဝမ္းေရ၊ ငရဲဘံု), “ထိုေရာက္မည့္အရပ္တြင္ ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမည့္ အရာမ်ား”

(ဥပမာ – လင္းတ၊ ေခြး၊ ငရဲမီး၊ ငရဲထိန္း၊ နတ္သား၊ နတ္သမီး)ေပၚတတ္၏။

ပဋိသေႏၶအက်ိဳးေပးေတာ့မည့္ ကံ ၊ ကံမၼနိမိတ္ ႏွင္. ဂတိနမိတ္ တို.သည္ မေသမီ ဘ၀မွ မဟုတ္ဘဲ
ေရွးေရွးဘ၀မ်ားစြာက လည္း ကံ ၊ ကံမၼနိမိတ္ ႏွင္. ဂတိနမိတ္ တို.လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။
(အက်ယ္ကို ကံမၼဖလသုတ္ေတာ္တြင္ ဖတ္ရွဳႏိူင္သည္)

ထိုသို.တစ္ဘ၀၏ ေနာက္ဆံုးစိတ္(စုတိစိတ္)ျဖစ္ျပီးေနာက္ အျခားမရွိ ေနာက္ဘ၀တြင္ ပဋိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္သည္။

အျခားမရွိဆိုသည္မွာ တဆက္တစပ္ထဲျဖစ္သည္ကိုဆိုလိုသည္။

ေသျခင္းႏွင္.ပတ္သတ္၍ ဗုဒၶ ဘာသာ မ်ား အထူးသိရန္ ဒိ႒ိ ႏွစ္ပါးကို ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
သႆတဒိ႒ိ ဥေစၧဒဒိ႒ိ ႏွစ္ရပ္သည္ ႐ုပ္နာမ္အေပၚ၌ အတၱစြဲလမ္းမႈကို အရင္းခံ၍ ျဖစ္၏။

“ေရွးဘဝက အတၱျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ သို႔မဟုတ္ နာမ္သည္ပင္ ဘဝသစ္၌ ဆက္လက္ပါလာ၏”

ဟု ယူလွ်င္ “သတၱဝါသည္ မျပတ္မစဲ ၿမဲ၏”ဟု ယူေသာ သႆတအယူဘက္သို႔ ပါဝင္၏။

“ေရွးဘဝက အတၱျဖစ္ေသာ ႐ုပ္နာမ္ဟူသမွ်ႏွင့္ လံုးဝ အဆက္အသြယ္ မရွိ ျပတ္၏”ဟု ယူလွ်င္

ဥေစၧဒအယူဘက္သို႔ သက္ဝင္ျပန္၏။

ထိုဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္ဖို႔ရာ “ေရွးဘဝက အေၾကာင္းႏွင့္လည္း မကင္းတတ္၊

တိုက္႐ိုက္ပါလာျခင္းလည္း မရွိ” ဟုသာ ယူရာ၏။

ဘဝသစ္၌ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္သည္ ဘဝေဟာင္းက ႐ုပ္နာမ္မ်ား တိုက္႐ိုက္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာျခင္း
မဟုတ္။ ဘဝေဟာင္းက အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္။

ေတာင္အနီး၌ ဟစ္ေအာ္ေသာ အသံသည္ ေတာင္နံရံကို တိုက္ခိုက္မိေသာအခါ ‘ပဲ့တင္သံ’
ျပန္ထြက္လာသကဲ့သို႔တည္း။ပဲ့တင္သံသည္ မူလေအာ္သံလည္း မဟုတ္။ မူလေအာ္သံႏွင့္
ကင္းလ်က္လည္း မျဖစ္ႏိုင္။

ထို႔အတူ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္သည္ ဘဝေဟာင္းက ႐ုပ္နာမ္အဆက္လည္း မဟုတ္၊

ဘဝေဟာင္းက အဝိဇၨာ တဏွာ သခၤါရ အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္။

ဆီမီးတစ္ခုမွ ဆီမီးကူးညႇိရာ၌ ဒုတိယမီးသည္ ပထမဆီမီး၏ အဆက္လည္း မဟုတ္၊

ပထမဆီမီးႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္ပံု၊
တံဆိပ္ႏွိပ္ရာ၌ တံဆိပ္ရာသည္ မူလတံဆိပ္၏ အဆက္လည္း မဟုတ္၊
မူလတံဆိပ္ႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္ပံုကို ဥပမာေဆာင္၍ ျပၾကသည္။

ကုိးကား(သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာ၊ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ)
    ခ်မ္းသာကုိစိတ္ျမဲ ၾကပါေစ ေရႊျဖဴးေလး

မလုိေလာဘ ယူမရ

ေရွးလြန္ခဲ့ျပီးတခုေသာဘ၀တြင္ ေဇာတိကအေလာင္းသည္ ႀကံခင္းပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ တေန႔သ၌ ႀကံတေခ်ာင္းကို ယူလာရာ လမ္းတြင္ ဆံုမိေသာ ရွင္ပေစၥကဗုဒၶါတပါးကို လွဴလိုက္၏။ ထိုေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္ျပည္၌ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားျပီးေနာက္ ၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါ သူေဌးႀကီးျဖစ္ျပီး ရတနာခုနစ္ပါးျဖင့္ျပီးေသာရတနာခုနစ္ပါးအျပည့္ခင္းထားေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ေဆာက္လွဴ၏။
 ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာသူတိုင္းကို အလိုရွိသမွ် ယူသြားေစ၏။ ထိုအတြင္း ပုဏၰားတေယာက္သည္ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းက ပတၱျမားကို ခိုးယူျပီး ၀ွက္ထားသည္ကို ျမင္ေသာအခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၏။ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေနာင္ဘ၀ အဆက္ဆက္ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ပစၥည္းမွန္လွ်င္ ခ်ည္မွ်င္တမွ်င္မွ် မယူႏိုင္ပါေစသတည္း-ဟု ဆုေတာင္းသည္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။

ရွင္ေတာ္ေဂါတမ လက္ထက္တြင္ အလြန္ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးႀကီးျဖစ္လာျပန္၏။ ျမတ္ဗုဒၶ သီတင္းသံုးရန္အတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္ရန္ ေျမရွာ၍ ျပဳျပင္ရာ သိၾကားမင္းသည္ လက္သမားအသြင္ ဖန္ဆင္း၍ သူေဌးထံ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။ ဤတြင္ ေျမျပဳျပင္ေရး၊ အစစ လိုေလေသးမရွိ စီမံေရး၊ ေက်ာင္းေဆာက္ေရးတို႔ကို စီစဥ္၍ ျပီးေစ၏။ ျပီးလွ်င္ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဘံုခုနစ္ဆင့္ ျပသာဒ္ႏွင့္တကြ ရတနာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စီျခယ္ထားေသာ အမိုးအကာ၊ နံရံ တံခါး ေလွကား စသည္တို႔ကို လိုေလေသးမရွိ ထူးျခားအံ႔ၾသဘြယ္ ျဖစ္ေပၚေစ၏။ တေန႔သ၌ ေဇာတိက၏ေက်ာင္းကို ၾကည့္ရန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး ေရာက္လာ၏။ သားေတာ္ အဇာတသတ္မင္းသားငယ္ကိုလည္း လက္ဆြဲလ်က္ ေခၚလာခဲ့၏။ သားေတာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းအၾကံေပၚလာ၏။ ငါ၏ခမည္းေတာ္သည္ ညံ႔လွေခ်တကား၊ သူေဌးဆိုသူက ရတနာျပာသာဒ္ႏွင့္ ေနႏိုင္ပါလ်က္ တို႔ကေတာ့ သစ္သားနန္းေတာ္ျဖင့္သာ ေနႏိုင္၏။ ငါသာ မင္းျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤအေဆာက္အအံုကို သိမ္းယူမည္-ဟု စိတ္ကူးမိသည္။

အဇာတသတ္မင္းသားသည္ ဖခင္မင္းႀကီးကို သတ္ျပီးေသာအခါ စစ္သည္ဗိုလ္ပါ စုေဆာင္း၍ ေဇာတိက ေနအိမ္ကို တိုက္ခိုက္ရန္ ေရာက္လာ၏။ ဤတြင္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ နတ္ဘီလူးမ်ား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနသျဖင့္ တံတိုင္းအနီးသို႔ပင္ ကပ္ရန္ မတတ္ႏိုင္ေပ။ စိတ္ပ်က္ေနေသာ အဇာတသတ္သည္ စစ္ရႈံး၍အျပန္တြင္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔၀င္ရာ ေဇာတိကသူေဌးကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အမ်က္ေဒါသ ျဖစ္သြားသည္။ သင္သည္ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္၍ ဘုရားအနားကပ္ေန၏။ သင့္စစ္သည္မ်ားကို ငါ့စစ္သည္မ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရန္ စီမံထားခဲ့သည္မဟုတ္ေလာ-ဟု စြပ္စြဲ၏။ ေဇာတိကသည္ သူမရွိမီ သူ႔အိမ္ကို တိုက္ခိုက္ရန္ အဇာတသတ္မင္း သြားသည္ကို ရိပ္မိလိုက္၏။ သူေဌးက အဇာတသတ္မင္းကို-

အရွင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး သေဘာမတူလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးပိုင္ေသာပစၥည္း ခ်ည္မွ်င္တမွ်င္မွ်ပင္ ယူရန္ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ၀တ္ထားေသာ လက္၀တ္ရတနာ စသည္တို႔ကို အရွင္လိုခ်င္လွ်င္ ျဖဳတ္ယူၾကည့္ပါ-ဟုေျပာ၏။ အဇာတသတ္မင္းသည္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ လက္စြပ္ ေက်ာက္ စသည္တို႔ကို အားရွိသမွ် အတင္းႀကိဳးစားျဖဳတ္ယူရာ ေခၽြးဒီးဒီးပင္ က်လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဇာတိကလက္ေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ားကား ေရြ႔လ်ား၍ပင္ မလာေပ။ ထို႔ေနာက္ အဇာတသတ္မင္းကိုၾကည့္၍ လက္စြပ္အားလံုး ယူလိုလွ်င္ လက္၀ါးျဖန္႔ေတာ္မူပါ-ဟု ေျပာျပီး သူ၏ လက္ကိုလႈပ္ခါခ်လိုက္ရာ လက္စြပ္မ်ား အလြယ္ကူ ေလွ်ာက်ကုန္သည္။ ထိုအခါ ေဇာတိကသူေဌးသည္ ေလာကႀကီး၌ ေနထိုင္ရန္ျငီးေငြ႔သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခြင့္ပန္ျပီး ရဟန္းျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ တရားအားထုတ္ရာ မၾကာမီ ရဟႏၲာအျဖစ္ ေရာက္ေတာ္မူေလသည္။ ရဟႏၲာျဖစ္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ သူေဌး၏ ႀကီးက်ယ္ဆန္းၾကယ္ေသာ ဗိမာန္ႀကီးႏွင့္ ေျခြရံသင္းပင္း ဆင္ျမင္း ကၽြဲႏြား ရထား ဥယ်ာဥ္ စည္းစိမ္တို႔သည္ အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္ၾကေလသည္။ သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းမ်ားက သင္၏ စည္းစိမ္ ဥစၥာ ရတနာအလံုးစံုကို သတိရပါေသးသလား-ဟု ေမးေသာအခါ ဘုရားရွင္က ငါ၏ သားေတာ္ ေဇာတိကသည္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ျပီးျဖစ္၍ တဏွာ ေလာဘ သံေယာဇဥ္ အားလံုး ကင္းရွင္းေလျပီ-ဟု ေျပာကာ ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာေတာ္မူေလ၏။

( ပါဠိဂါထာ )
ေယာဓ တဏွံ ပဟႏ႖ာန ၊ အနာဂါေရာ ပရိဗၺေဇ ။
တဏွာဘ၀ ပရိကၡီဏံ ၊ တမဟံ ျဗဴမိ ျဗာဟၼဏံ ။ ( ၄၁၇ )

( ျမန္မာျပန္ )
ဤေလာက၌ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ လူ႔ေဘာင္ကို စြန္ခါြ၍ရဟန္း ျပဳလာ၏။
တဏွာကုန္ခန္းေလျပီးျဖစ္ေသာ ထိုသူကို ျဗာဟၼဏ (သူေတာ္စင္) ဟူ၍ ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏။

( လကၤာ )
လူမ်ားျဖစ္ပြား၊ ေႏွာင္ဖြဲ႔မ်ားကို၊ ပယ္ရွားစြန္႔ခြါ၊
နတ္မွာျဖစ္ပြား၊ စည္းစိမ္မ်ားကို၊ ေက်ာ္လႊား၍သာ၊ လြန္ေျမာက္လာလ်က္၊
ေလးျဖာေယာဂ၊ ကင္းလြတ္ကမူ၊ ထိုသူကိုသာ၊ ငါက ျဗာဟၼဏ၊ ေခၚျမြက္ဟ၏။

( ျဗာဟၼဏ၀ဂ္ ေဇာတိကေတၳရ၀တၳဳ )......

စိတၱသံယုတ္လာ ဂိလာနဒႆနသုတ္ ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္

စိတၱသူႂကြယ္သည္ အနာေရာဂါႏွိပ္စက္ရကား ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္လ်က္သည္းထန္စြာ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေန၏။ ထိုအခါ မ်ားစြာကုန္ေသာ အရံေစာင့္နတ္၊ ေတာေစာင့္နတ္၊ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္၊ ေဆးပင္ ျမက္ပင္ ေတာစိုးပင္တို႔၌ စိုးအုပ္ကုန္ေသာ နတ္တို႔သည္ စည္းေဝးလာေရာက္၍ စိတၱသူႂကြယ္အား ''သူႂကြယ္ 'အနာဂတ္ကာလ၌ စၾကဝေတးမင္း ျဖစ္လို၏ 'ဟု ေတာင့္တပါေလာ့''ဟုဆိုကုန္၏။

ဤသို႔ ဆိုေသာ္ စိတၱသူႂကြယ္သည္ ထိုအရံေစာင့္နတ္၊ ေတာေစာင့္နတ္၊ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္၊ ေဆးပင္ျမက္ပင္ ေတာစိုးပင္တို႔၌ စိုးအုပ္ကုန္ေသာ နတ္တို႔အား ''

မဇၩိမပဏၰာသပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ ေဗာဓိမင္းသားသုတ္ေတာ္မွ

မင္းသား - ငါသည္ညဥ့္၏ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ မုိးေသာက္ယံ၌ သံုးခုေျမာက္ ဤအသိဥာဏ္၊ ၀ိဇၨာ(အာသ၀ကၡယဥာဏ္)ကို ရခဲ့ျပီ။ မသိမႈ အ၀ိဇၨာေပ်ာက္ခဲ့ျပီ။ အသိဥာဏ္၀ိဇၨာျဖစ္ေပၚခဲ့ျပီ။ အေမွာင္ေပ်ာက္ခဲ့ျပီ။ ဥာဏ္အလင္းေရာင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ျပီ။ မင္းသား - ထိုငါ့အား ဤသို႔ေသာ အၾကံ(စဥ္းစားမႈ)သည္ ျဖစ္၏။

ငါသိအပ္ေသာ ဤတရားကားနက္နဲ၏။ ျမင္ႏိုင္ခဲ၏။ မြန္ျမတ္၏။ တကၠီပုဂၢိဳလ္တို႔၏ က်က္စားရာ မဟုတ္။

ေသာတာပန္ တုိ ့၏ အခ်စ္းမ်ဳိးႏွင့္

သားသမီးေတြဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါကာလက မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးေတြပါပဲ
 ခ်စ္စရာလည္း အလြန္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ (ငယ္ေသာက သား၊ ႀကီးေတာ့ က်ား) ဆိုတဲ့ အတုိင္းပါပဲ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါမွာ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္အႏၲရာယ္ႀကီးသလို

ေၾကာက္စရာလည္းေကာင္းလာတတ္ပါတယ္။စာ႐ႈ႕သူမ်ားသိၾကသည့္အတုိင္းအဇာတသတ္ဇာတ္ကိုပဲ ေလ့လာၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ဗိမၼိသာရဘုရင္ႀကီးရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီးဟာ သားေတာ္ေလးတစ္ပါး၏ ကိုယ္၀န္ကိုလြယ္ထားရပါေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔သ၌ မိဖုရားေခါင္ႀကီးဟာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္တို႔ရဲ႕သဘာ၀အတုိင္း (ခ်ဥ္ျခင္းတပ္မက္တဲ့)အာသာဆႏၵေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ သာမန္လူေတြကေတာ့ အခ်ဥ္စားခ်င္တာ၊ အစပ္စားခ်င္တာ၊ အစိမ့္စားခ်င္တာ၊

 ေဆးလိပ္ျပာလ်က္ခ်င္တာ စသျဖင့္ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္မက္ျခင္းေတြ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။

ဗိမၼိသာရဘုရင္ႀကီးရဲ႕မိဖုရားေခါင္ႀကီးကေတာ့ထိုုကဲ့သို႔မဟုတ္ပါဘဲလင္ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့ဗိမၼိသာရဘုရင္ႀကီ

သႏၵိဌိက ဓမၼလမ္းစဥ္

ဘုရားအဆုံးအမျဖစ္တဲ႔ ပိဋကတ္သုံးပုံ အကုန္လုံးဟာ ‘ဆင္းရဲလြတ္မႈတစ္ခု’ျဖစ္လုိ႔ နည္းေတြမ်ားေသာ္လည္း အားလုံးအတူတူပဲ။ အကုန္လုံးလုိက္ၿပီး လုပ္စရာမလုိဘူး။ အမ်ားႀကီးထဲက ႀကိဳက္ရာတစ္ခုကုိ ၀ီရိယမွန္မွန္နဲ႔ သန္သန္လုပ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။

စရဏ (အက်င့္) နဲ႔ ၀ိဇၨာ (အသိ) တၿပိဳင္နက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အလုပ္ႏွစ္ခုၿပီးတာ ဒါပဲရွိတယ္။ (အလုပ္လုပ္ရင္း ရေအာင္႐ႈပါ။)

ဘုရားစကား၊ ဆရာ႔စကား တစ္ထစ္ခ်နာယူ၊ အရာရာ ႐ုိေသ၊ ကုိယ္ကုိ ႏွိမ္႔ခ်၊ ခႏၲိနဲ႔ ေမတၱာ မ်ားမ်ားထားၿပီး လုပ္ရတယ္။

ဥပရိပဏၰသပါဠိ(ျမန္မာျပန္)ဗါလပ႑ိတသုတ္မွ

ေသခါနီး အင္းပ်ဥ္၌ျဖစ္ေစ၊ ေညာင္ေစာင္း၌ျဖစ္ေစ တင္ထားေသာ၊ သို႕မဟုတ္ ေျမေပၚ၌ မထပဲလဲေလ်ာင္းေနေသာ သူမိုက္အား ေ႐ွးကျပဳခဲ့ေသာ ကာယဒုစ႐ိုက္၊ ၀စီဒုစ႐ိုက္၊ မေနာဒုစ႐ိုက္၊ ယုတ္မာေသာ အျပဳအမူ(ကံ)တို႔သည္ ထင္လာကုန္၏။ ေပၚလာကုန္၏။ လႊမ္းမိုးလာကုန္၏။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာအားျဖင့္ ၾကီးစြာေသာ ေတာင္ထြဋ္၏ အရိပ္သည္ ညေနေစာင္းအခါ၌ ေျမျပင္၌ ထင္ကုန္၊ ျဖစ္ေပၚကုန္၊ လႊမ္းမိုးကုန္သကဲ့သို႔။ ထုိ႕အတူ မေကာင္းေသာ ကာယဒုစ႐ိုက္၊ ၀စီဒုစ႐ိုက္၊ မေနာဒုစ႐ိုက္ဟူေသာ ယုတ္မာေသာ အျပဳအမူတို႕သည္ ေသခါနီးျဖစ္ေသာ ထိုသူမိုက္အား ထင္ကုန္၏။ ေပၚကုန္၏။

ဓူတင္ဟူသည္

ဓုတင္ ဆိုသည္မွာ ကိေလသာကို ခါထြက္ေၾကာင္း ေခါင္းပါးေစသည့္ အက်င့္တရားမ်ား ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဓုတင္ ၁၃-ပါး ရွိသည္။
၁။ ဒါယကာတို႔ လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကို စြန္႔လ်က္ ပံ့သကူ သကၤန္းကို ေဆာင္ျခင္းဟူေသာ ပံ့သကူ ဓုတင္၊ ၂။ ေလးထည္ေျမာက္ သကၤန္းကို စြန္႔လ်က္ သံုးထည္ေသာ သကၤန္းကိုသာ ေဆာင္ျခင္းဟူေသာ တိစီ၀ရိက္ ဓုတင္၊ ၃။ လာဘ္ပို လာဘ္လွ်ံကို ပယ္၍ ဆြမ္းခံ၍ရေသာ ဆြမ္းကိုသာ သံုးေဆာင္ျခင္း (ပိ႑ပါတ္ ဓုတင္) ၄။